بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ به خورشيد و گسترش نور آن سوگند،

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

و به ماه هنگامى كه بعد از آن درآيد،

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

و به روز هنگامى كه صفحه زمين را روشن سازد،

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

و به شب آن هنگام كه زمين را بپوشاند،

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده،

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

و به زمين و كسى كه آن را گسترانيده،

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

و قسم به جان آدمى و آن كس كه آن را (آفريده و) منظم ساخته،

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

سپس فجور و تقوا (شر و خيرش) را به او الهام كرده است،

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

كه هر كس نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده؛

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است!

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

قوم «ثمود» بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تكذيب كردند،

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

آن گاه كه شقى‌ترين آنها بپاخاست،

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

و فرستاده الهى [صالح‌] به آنان گفت: «ناقه خدا [همان شترى كه معجزه الهى بود] را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!»

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

ولى آنها او را تكذيب و ناقه را پى كردند (و به هلاكت رساندند)؛ از اين رو پروردگارشان آنها (و سرزمينشان) را بخاطر گناهانشان در هم كوبيد و با خاك يكسان و صاف كرد!

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و او هرگز از فرجام اين كار [مجازات ستمگران‌] بيم ندارد!